Borneo, Mount Kinabalu

Auw auw auw.....

Jullie willen niet weten hoeveel moeite ik voor jullie heb gedaan om van mijn hotel naar een internetcafé te kruipen.

Ik heb namelijk Mount Kinabalu beklommen. Deze berg is met zijn 4101 meter, de hoogste berg van zuidoost Azië. Ze is beeldbepalend voor Sabah, het Maleisische deel van Borneo. Het bleek een hele klauterpartij te zijn om boven te komen. Daar weet ik nu alles van. Door de spierpijn loop ik nog steeds als een pinguïn te waggelen! Maar goed, wie gaat er dan ook zonder enige voorbereiding een berg beklimmen Hierover later meer.

15-08-2009 Singapore - Kota Kinabalu
Na verschillende positieve verhalen gehoord te hebben over Borneo heb ik besloten hier maar eens een kijkje te gaan nemen. Toen ik vanuit Nederland mijn reis aan het plannen was leek mij het erg gaaf om naar Sabah, het noordelijk Maleisische deel van Borneo te gaan. Om ca 23:00 uur in de avond kwam ik aan in Kota Kinabalu, de hoofdstad van Sabah. In het vliegtuig zat ik naast Nasser, een Algerijn die mij heeft verteld over zijn ervaringen met de Tsunami van 2004. Hierbij is zijn vriendin overleden. Daarna heeft hij een organisatie opgezet om mensen in nood te helpen. Hierover had hij erg mooie verhalen. Hij was erg chaotisch en wist niet waar naartoe te gaan. Ik heb hem geholpen en we hebben besloten samen een taxi te nemen. In het hostel kregen we voor ons tweeën een kamer toebedeeld. Zonder duidelijke reden had ik geen goed gevoel bij hem. Ben erg oplettend geweest, de hele tijd bij hem gebleven en steeds de kamersleutel bij me gehouden. Eigenlijk best vreemd om iemand die zulke mooie dingen als vrijwilliger doet, niet te vertrouwen.

16-08-2009 Kota Kinabalu
Samen met Nasser ben ik uit gaan zoeken wat onze mogelijkheden in Borneo zijn. Die ochtend bevestigde hij mijn negatieve gevoel. Hij heeft in zijn jeugd een bank overvallen en daarna een tijd in de gevangenis gezeten. Ondanks dat hij blijkbaar een vrijwilligersorganisatie leidt, vertrouwde ik hem niet. Heb dus besloten om hem af te poeieren en een ander hotel te zoeken. Later was ik daar erg blij mee. Ik kwam hem namelijk tegen op de markt. Hij vertelde dat hij een joint had gerookt om te kalmeren. Op zich voor Nederlandse begrippen geen bijzonder vergrijp. Maar hij had het vanuit Frankrijk meegenomen. In Borneo staat de directe doodstraf op zoiets. Was blij mijn gevoel gevolgd te hebben!

Borneo is een stuk moeilijker te bereizen dan andere landen in zuidoost Azië. Alle nationale parken, bergen en eilanden worden beheerd door een organisatie met een duidelijke monopolie. Ongeveer alles moet een maand tot een half jaar van te voren geboekt worden. Daarnaast is het duur om het land te bereizen.

Na verschillende verhalen dat het onmogelijk was om op korte termijn Mount Kinabalu te beklimmen, ben ik lekker eigenwijs toch naar de organisatie die het park beheerd gegaan. Ik was niet de enige, ook Steve uit New York had hetzelfde idee. We hadden mazzel. Na een mooi praatje konden we toch over twee dagen met een gids de berg beklimmen!

17-08-2009 Kota Kinabalu
Overdag naar een natuurpark op zee geweest. Dit zijn eigenlijk drie mooie bounty eilandjes, waar we lekker hebben kunnen relaxen!

Kota Kinabalu is maar een vieze stad. Overal ligt een open riool dat direct naar zee gaat. Hierdoor kan het er soms behoorlijk stinken en komen de ratten en kakkerlakken je s' avonds tegemoet. Toch heeft het ook twee bijzondere verassingen. Namelijk de 'Filopino' markt aan de waterkant, waar men vis, groente en fruit verkoopt. Met zijn gekleurde stalletjes, grote verscheidenheid aan vis, en schreeuwende kooplieden, is deze markt erg sfeervol. Gezien de rest van de stad weinig uitstraalt, was dit best een verassing. Tijdens het fotograferen kwam letterlijk de tweede verassing aan het licht. Kota Kinabalu staat namelijk bekend om de mooiste zonsondergang van zuidoost Azië. Het was ook echt magistraal!

19-08-2009 en 21-08-2009 Mount Kinabalu
Dus nu de reden waarom ik als een oude vent trappen opstrompel. Oftewel, de tweedaagse klim naar de top van Mount Kinabalu.

De klim start in het hoofdkwartier van het Kinabalu National Park op 1500 meter. Daar krijg je eerst te horen wanneer je de berg niet op mag. Ook mijn astma valt daaronder. De dag daarvoor heb ik veel op internet gezocht over hoogteziekte en de combinatie met Astma. Op zich geen grote problemen. Alleen wel een verhoogd risico op een astma-aanval. Ik heb maar besloten om niks te melden, rustig aan te doen en extra goed op te letten. Wel heb ik die avond ervoor nog extra medicatie ingekocht.

Klimmers dienen te allen tijde vergezeld te gaan met een gids. Dus die kregen Steve en ik ook mee. Vanaf het hoofdkwartier gaat de tocht wandelend naar de Laban Rata hut op 3451 meter. Het begint meteen redelijk pittig en met ongeloof kijk ik dan ook naar de dragers die mij passeren. Omdat er geen weg ligt wordt de berg bevoorraad door middel van dragers. Zij hebben manden van zo'n dertig kilo op hun rug en nog lopen ze lichtvoetig de berg op. Zelf ben ik op weg om 2601 meter hoogteverschil te overbruggen en na twee kilometer voel je de verzuring al toetreden.
De tocht naar Laban Rata is letterlijk en figuurlijk adembenemend!
Ten eerste is het prachtig! De berg staat namelijk bekend om zijn grote diversiteit aan natuur. De tocht begint met tropisch regenwoud. Vervolgens loop je in een bosachtig gebied met erg veel mossoorten, rododendrons en orchideeën. Daarna een soort naaldbos met vleesetende planten. Het mooiste is de mist die overal plotseling opduikt. Wat een sprookjesachtig effect geeft. Tot je door de boomgrens heen stijgt en kale rotsen krijgt. De hele tocht zie je dus andere vegetatie, wat de tocht interessant houdt. Vond het mega mooi!
Ten tweede is het adembenemend omdat het je letterlijk je adem afneemt. In het traject van de eerste dag overbrug je 1900 meter in 6 kilometer. Dus een stijgingspercentage van meer dan 25 procent. Het moeilijke hieraan is dat je dus ca. vier uur aan het traplopen bent. Dit op glibberige rotsen en geïmproviseerde traptreden. Op de helft slaat de verzuring genadeloos toe. Daarnaast wordt de lucht steeds kouder en ijler. Op een gegeven moment (2500 m) begon ik pijn in mijn borst te krijgen. Oftewel, een astma-aanval. Gelukkig had ik een puffertje de vorige avond gekocht. Ook Steve had het moeilijk en het laatste deel ben ik zelfs vooruit gelopen. Zijn langzamere tempo vermoeide mij alleen maar. Toch schepte ons gevecht met de rotsen al snel een band. Vele mensen volbrengen dit deel van de tocht in drie tot zes uur. Twintig procent haakt op dit deel af. Dat wij na vier uur boven waren was dus best netjes.

Op Laban Rata is het uitzicht erg mooi. Je zit hier al boven de wolkgrens. We kregen eerst in de grote lodge te eten. Daarna behoor je naar bed te gaan. De meeste mensen slapen in een mooie lodge. Echter door ons budget sliepen wij in een grote kamer met zes stapelbedden. Deze hutten hebben geen verwarming en het was erg koud. We deelden de kamer met twee Amerikaanse meiden. Misschien was het mijn vermoeidheid, maar na een tijdje begonnen die Amerikanen mij stierlijk te vervelen. Het ene na het andere overdreven verhaal over wat voor 'grootse' dingen ze allemaal gedaan hadden. Werd er zo kriegel van, dat ik ze gevraagd heb te gaan slapen.

De laatste 2 kilometer meter, vanaf de Laban Rata hut op 3451 meter naar de top op 4101 meter, neemt ongeveer twee tot vier uur in beslag. Waarvan het laatste stuk van de klim op granieten rotsen is. Om 2:00 uur 's nachts vertrek je dan voor dit laatste deel naar de top. Eigenlijk voelde het best spannend. Het is pikke donker en je hebt alleen een klein lampje om te zien waar je loopt. Je begint met een grote groep mensen en het is best apart om al die lampjes de berg op te zien gaan. Daarbij is het zo donker dat je de melkweg kunt zien. Het kippenvel kwam dus niet alleen door de kou!
Het was wel een erg pittige klim. Je loopt in het donker op glibberige rotsen. Op een groot deel heb je het touw echt nodig. Gaandeweg zie je verschillende mensen afhaken. Waarbij sommige kotsend en huilend van de hoogteziekte terug gaan. Steve had door de blaren en de hoogteziekte er ook erg veel moeite mee. De gids blijft altijd bij de langzaamste klimmer. Voor mij was dit tempo niet prettig en ben in mijn eigen tempo alleen omhoog gegaan. Had daarbij wel veel last van de koude en ijle lucht.

Na al dat geklauter, heb ik het gered!!!!! Best een euforisch gevoel om bij het bordje aan de top te staan. Uiteindelijk haalt 60 procent het. Ook Steve kwam uiteindelijk met tranen in zijn ogen van de pijn aan de top, best een bikkel. De top is een punt van slechts een paar vierkante meter. Met daaromheen alleen maar steile afgronden. Daar hebben we in de kou en de stevige wind, op de zonsopkomst gewacht. Daarna zie je eigenlijk pas waar je allemaal geklommen hebt. Het laatste stuk is een steile kale rotsvlakte. Toch best heavy! Het mijlen verre uitzicht, waar we blijkbaar erg veel geluk mee hadden, maakte alles goed.

Daarna dus de terugweg. Dan denk je dat we met de beklimming wel het ergste gehad hebben. Nou niet dus! Wat veroorzaakt dat een heftige pijn aan je knieën en bovenbenen. Steve kon niet meer en is met de gids erg langzaam naar beneden gegaan. Er is maar een pad dus ik ben vooruit gelopen. Ondanks de pijn heb ik echt super genoten van de tocht naar beneden. Alleen door die natuur lopen was erg rustgevend en ik kon al mijn gedachten volledig los laten.

Bij het hoofdkwartier hadden we geluk en konden we goedkoop met iemand meerijden naar Sandakan. Blij en vermoeid dat we het gehaald hadden zaten we dan. Deze euforie van de vorige dag was maar van korte duur. Toen ik wakker werd kon ik amper lopen. De eerste stap waren mijn benen zo slap dat ik er gewoon doorheen zakte. Gelukkig zie ik gedurende de verdere reis ook andere toeristen die met moeite rond schuifelen. We zijn blijkbaar niet de enige met spierpijn en lijken wel een stel pinguïns. Ik vraag me af wat de locals eigenlijk denken als ze al die toeristen zo zien lopen?

Groetjes, Maik